Abraham Rutgers (1751-1809)
Dit lied heeft Rutgers samengesteld
uit de cantate ‘De Hoope der Zaligheid’ (1783) van Mr. Hieronymus van Alphen (1746-1803).
Zo blij de landman, moe van ’t ploegen
De hoop der zaligheid
1. Zo blij de landman, moe van ’t ploegen,
De neigend’ avondschaduw groet,
Zo blij zien wij bij al ons zwoegen
Dat onze dag ten einde spoedt;
Niet eeuwig zal die hope kwijnen,
Die naar het uur der ruste smacht;
Dat ogenblik zal haast verschijnen,
Hoe lang ook hijgend ingewacht.
2. Eens zullen wij met Jezus leven –
Dan voelt, dan kent men geen verdriet;
Dat uitzicht moet ons nooit begeven –
Zij die geloven, haasten niet.
De dood zal ons die ruste schenken,
Dies stappen wij met vreugd naar ’t graf;
Blijmoedig aan het graf te denken,
Is ook een vrucht die ’t kruis ons gaf.
3. Zinkt haast ons vlees in ’t graf terneder,
In ’t graf is geen vermoeiing meer;
Eens horen wij de wekstem weder
Tot hoger heil bij onzen Heer’;
En dan, dan worden w’ altegader
Door Hem volzalig ingeleid
In ’t eeuwig huis van Zijnen Vader –
Daar heeft Hij Zelf ons plaats bereid.
4. Nooit kan ’t geloof te veel verwachten –
Des Heilands woorden zijn gewis;
’t Faalt aardsen vrienden vaak aan krachten,
Maar nooit een Vriend als Jezus is;
Wat zou ooit Zijne macht beperken?
’t Heelal staat onder Zijn gebied;
Wat Zijne liefde wil bewerken,
Ontzegt Hem Zijn vermogen niet.
5. Die hoop leert wijs en heilig leven,
Zij lenigt zelfs den zwaarsten druk;
Zij zal aan ’t hart voldoening geven,
Dat smachtend uitziet naar geluk;
Zij geeft gelatenheid in ’t lijden,
Als ’t kwaad ons aangrijpt of belaagt;
Zij leert in boeien zich verblijden,
Als d’ onschuld die om Jezus draagt.
6. Die hoop moet al ons leed verzachten –
Komt, reisgenoten, ’t hoofd omhoog!
Voor hen die ’t heil des Heeren wachten,
Zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
O vreugd die alle smart verbant!
Daar is de vreemd’lingschap vergeten,
En wij, wij zijn in ’t vaderland!